Johannes van Vugt

Biografie

 

Expositions

 

Links

 

Contact

 
 

Kunstbeeld April 2012 

Expositie See Me, Feel Me, Touch Me, Heal Me. Suzanne Biederberg Gallery Amsterdam.

Rob Perree

 

 

http://www.theartkey.com/events/1741/%22See%20Me,%20Feel%20Me,%20Touch%20Me,%20Heal%20Me%22%20Johannes%20van%20Vugt%20:%20Recent%20paintings

 

http://robperree.com

 

 

Viewing the small paintings by Johannes van Vugt (1954) is like leafing through a photo album from the 1950s and 1960s.

Little scenes from everyday life or better, scenes from little everyday life.
In discolored black and white. Civil, oppressive often. Brabant but it could also be Ireland, Belgium or Germany.
Even if a television series has tried to tell us otherwise for years, happiness was still uncommon back then.
Many works express loneliness, desolation, longing for attention, emptiness or even pain.
With a photo album it is possible to zoom in on the details.
That is not possible with Van Vugt wipes. If you look at them closely, the image falls apart into a collection of fairly thickly applied spots. Only when you stand at a distance again does the image recover.
This viewing experience symbolizes the artist`s attitude to the past. He observes and records it.
As an involved outsider. Like a committed journalist, but in literary or poetic terms.
Van Vugt`s paintings are emotional or emotive, because he cuts out reality.
He focuses his attention on a face, a gesture, a detail of a body.
Often the environment is missing. It is abstracted into a blotchy field of an indefinable, often dark color. This minimizing method also ensures that the events rise above the anecdotal and can grow into universal themes.
Regardless of the content and the way in which he effects it, it is impossible to ignore Van Vugt`s virtuoso painting technique. In this he shows himself to be an artist of the solid kind. And I mean that emphatically as a compliment.

 

Rob Perree

 

Het bekijken van de kleine schilderijen van Johannes van Vugt(1954) is als het bladeren door een fotoalbum uit de jaren vijftig, zestig van de vorige eeuw.
Kleine scènes uit het dagelijks leven of beter, scènes uit het kleine dagelijks leven.
In verkleurd zwart-wit. Burgerlijk, benauwend vaak. Brabant maar het zou ook Ierland, België of Duitsland kunnen zijn.
Al heeft een televisieserie ons jarenlang iets anders willen wijsmaken: toen was geluk nog ongewoon.
Uit veel werken spreekt eenzaamheid, troosteloosheid, verlangen naar aandacht, leegheid of zelfs pijn.
Bij een fotoalbum is het mogelijk in te zoomen op de details.
Dat is bij de doekjes van Van Vugt niet mogelijk. Als je ze van dichtbij bekijkt, valt het beeld uit elkaar tot een verzameling redelijk dik opgebrachte vlekjes. Pas las je weer op afstand gaat staan, herstelt het beeld zich.
Die kijkervaring symboliseert de houding die de kunstenaar heeft tot het verleden. Hij observeert het en legt het vast.
Als een betrokken buitenstaander. Als een geëngageerde journalist, maar dan wel in literaire of poëtische bewoordingen.
De schilderijen van Van Vugt zijn emotioneel of emotionerend, omdat hij uitsneden maakt uit de werkelijkheid.
Hij richt zijn aandacht op een gezicht, een gebaar, een detail van een lichaam.
Vaak ontbreekt de omgeving. Die wordt geabstraheerd tot een vlekkerig veld van een onbestemde, vaak donkere kleur. Deze minimaliserende werkwijze zorgt er ook voor dat de gebeurtenissen zich boven de anekdotiek verheffen en tot universele thema’s kunnen uitgroeien.
Los van de inhoud en de manier waarop hij die effectueert, is het onmogelijk voorbij te gaan aan Van Vugts virtuoze schildertechniek. Daarin toont hij zich een kunstenaar van het degelijke soort. En dat bedoel ik nadrukkelijk als een compliment.

 

Rob Perree

 

 

 

Parool 20th April 2012  Kunst & Media

Jan Pieter Ekker `Relikwieën uit ieders jeugd` 

 

 

A boy sits on the back of his mother`s bicycle. They ride through the tall grain, toward the woods; his arms around her waist, his right cheek against her back. Is it really a she? Or are they best friends? It is impossible to tell: the sweater is old pink, but the hair is short. The faces are tiny and have hardly any drawing.

Johannes van Vugt, who graduated from the Rijksakademie, bases his miniature paintings – shaved necks and dreamy looks, women in kitchen aprons and children in animal masks – on his own memories. The hammer-tap game, the Delft blue bowl: they are relics from his youth. But because the images are so pleasantly undefined, it could be anyone`s childhood.

The cut-outs are very accurate and Van Vugt shows a remarkable eye for light in an enormous amount of paintings in just as many shades of brown and gray. Suzanne Biederberg Gallery is drenched in melancholy.

 

Een jongen zit achterop de fiets bij zijn moeder. Ze rijden door het hoge graan, richting het bos; zijn armen om haar middel, zijn rechter wang tegen haar rug. Is het echt een zij? Of zijn het beste vrienden? Het valt niet te zeggen: de trui is oudroze, het haar is echter kort. De gezichten zijn piepklein en hebben nauwelijks tekening.

De aan de Rijksakademie afgestudeerde Johannes van Vugt baseert zijn miniatuurschilderijtjes – opgeschoren nekjes en dromerige blikken, vrouwen met keukenschorten en kindertjes met dierenmaskers – op zijn eigen herinneringen. Het hamertje-tik-spel, de Delftsblauwe kom: het zijn relikwieën uit zijn jeugd. Maar omdat de beelden zo prettig ongedefinieerd zijn, zou het ieders jeugd kunnen zijn.

De uitsneden zijn zeer trefzeker en Van Vugt laat zien een opmerkelijk oog voor licht te hebben in een enorme hoeveelheid schilderijtje in evenzoveel bruin- en grijstinten. Suzanne Biederberg Gallery is gedrenkt in weemoed.

 

Jan Pieter Ekker

Johannes van Vugt, Recent paintings – See Me, Feel Me, Touch Me, Heal Me. T/m 19/5 in Suzanne Biederberg Gallery, 1e Egelantiersdwarsstraat 1.

 

http://www.jpekker.nl/?s=Johannes+van+vugt